Archief van
Tag: pelgrimeren

Wat zin heeft en geeft

Wat zin heeft en geeft

Op pelgrimage gaan

Heb jij ook zoveel last van alle negatieve berichten in de krant en de rampbeelden op de tv? Ik wel! Ze geven me – als ik niet oppas – een moedeloos gevoel. Waar je ook kijkt zijn er problemen. Het nieuws werkt intimiderend. En hoeveel positieve invloed kun je nu zelf op al die problemen uitoefenen? Het lijkt alsof dat bijna onmogelijk is. Ik zeg ‘bijna’ want ik ben ervan overtuigd dat er een andere werkelijkheid is die groter is dan wie en wat wij als mensen zijn.

Om los te komen van al die negatieve prikkels helpt het om te pelgrimeren. Op weg te gaan naar een voor jou ‘heilig’ doel. Je kunt letterlijk de wandelschoenen aantrekken en op weg gaan naar bijvoorbeeld naar Santiago de Compostella wat steeds meer mensen doen. Zo stappen ze uit de dagelijkse sleur en doen ze nieuwe inspiratie op. Maar je kunt ook thuisblijven en daar pelgrimeren!

Ik kies voor een hybride vorm: ik wandel én ik schrijf. Minimaal tweemaal per jaar schrijf ik een soort pelgrimageboek en publiceer het digitaal in een serie afleveringen. Momenteel ben ik bezig met het materiaal voor de adventsretraite (retraite=een bezinningsperiode voor jezelf). Het is zoektocht naar wat wezenlijk is in het leven naar wat zin heeft en geeft. Eerst via mijn eigen ervaringen en inzichten en dan gecombineerd met wat ik aan kunstuitingen van anderen daarbij op internet vind. Het is een route naar een soort vervulling. Het geeft een goed gevoel, en – wat veel belangrijker is – een beleving van stukjes vrede in jezelf, in je omgeving en in de wereld. Het helpt aandachtig aanwezig te zijn, volop mens te zijn. Dat merk ik zelf en dat merk ik steeds opnieuw bij mensen die aanhaken bij de retraites die ik organiseer.Stil zijn en verbinding ervarenJe kunt in verbinding komen met een andere, hoopvolle en inspirerende werkelijkheid. Je moet dan ook wel eens stil worden. Je kunt je oefenen je gedachten stil te laten worden. Ze kunnen tot stilstand komen net als de snelweg die tijdens de lockdown even stil werd.
Als je het drukke verkeer in jezelf laat afnemen en het stiller laat worden, kom je thuis bij jezelf en hoor en zie je andere dingen. Je krijgt aandacht voor wat er speelt: er komt ruimte voor verlangens en ook ruimte voor teleurstelling en verdriet. Het mag er allemaal zijn. Je hoeft er geen oordeel aan te verbinden: het ís er. En daarmee komt er meer rust. En soms wordt het ook echt stil. (Lees verder onder de foto).

Onderweg zijn betekent ook: nieuwe inzichten opdoen (foto © Annet Hogenbirk)

In die stiltemomenten kun je steeds vaker contact te maken met een hoopvolle bron. Je kunt je verwonderen over iets moois in de natuur. Of je focust een paar woorden uit een gedicht of op iets dat iemand je zei. Of je gaat in gesprek met een verhaal dat je leest. Zo kan ik de beeldende verhalen die ik lees bij mijn meditatiemomenten bij mijzelf binnen laten komen en ga ik er iets van mijzelf in herkennen.
In die (meestal Bijbel-) verhalen komen mensen voor die net als jij en ik op weg zijn. Ze hebben plannen om een goed bestaan te realiseren. Ze willen succesvol zijn en gelukkig. Maar ze hebben ook angsten en ze hebben weet van hun eigen beperkingen en fouten. Zij zijn ook bij tijden eenzaam en kunnen worstelen met wat hun overkomt.

Vind jij het leven soms ook een puzzel?

Hoe kom je goed vooruit? Wat daarbij belangrijk is, is dat je vertrouwen hebt. Vertrouwen in de ander, in wie je zelf bent en in wat je doet. Dat datgene wat je doet de moeite waard is. Meditatieve momenten – eilandjes van rust – bieden focus. Ze helpen je er zicht op te krijgen dat jij en ik het verschil kunnen maken in het leven van alledag. In kleine, concrete dingen en soms ook in grote(re). En ze kunnen je laten zien dat er is een dragende kracht is in ons bestaan: een Bron van Liefde die in iedere mens stromen kan. Ikzelf ervaar die in hoe God in de Bijbel wordt omschreven met de naam IK BEN ER (JHWH). Als wij ook ik-ben-er (aandachtig aanwezig) zijn voor de ander komt het helemaal goed met onze wereld!

Voor deze mensen schrijf ik:
Voor mensen die net als ik onderweg zijn. Die het aandurven hun eigen ideeën en standpunten te verkennen. Die deze ook kunnen bijstellen of veranderen en ook afstand van durven nemen van wat niet (meer) werkt en nieuwe inzichten opdoen. Mensen die er voor openstaan om door het goede en de Liefde geraakt te worden en dit ook kunnen/willen leren ontvangen.
Zelf zoek ik en maak graag ruimte voor wat ertoe doet. Ik hou ervan dat samen met anderen verder te verkennen. Daarbij deel ik ook graag mijn inspiratie en creativiteit. En ik zie wat ik creëer en organiseer vooral niet als zweverig – mocht je dat denken – het gaat om met Liefde en aandacht aanwezig zijn in het hier en nu. Dan ga je ook (steeds meer) doen wat het leven – ook van anderen – de moeite waard maakt!

Annet Hogenbirk

Lees meer over activiteiten van Annet die te maken hebben met haar schrijven en inspireren op https://www.zininmijnleven.nl/inspiratie/

Soms gaat het anders dan je denkt

Soms gaat het anders dan je denkt

Een niet te nemen hindernis op de route van het Jabikspaad.

Alles goed voorbereid

Dat merkte ik toen ik vorige week terugkwam van mijn wandelretraite. Ik had alles -dacht ik – goed voorbereid: overnachtingsadressen geregeld, vooraf getraind met lange wandelingen lopen op prettige wandelschoenen en meditatieteksten voor onderweg uitgeprint. En toch kwam ik drie dagen eerder terug naar huis! Ik was op het wandeltraject ‘stukgelopen’.

Kiezen

Vijf dagen liep ik de route van het Jabikspaad. Maar op de vijfde dag bedacht ik in bed dat ik moest stoppen: ik had ernstig geblesseerde voeten – voor mij onverklaarbare blaren achter onder mijn voetzolen en twee op mijn hielen. Ik kon er zelfs niet van slapen. Ik zat bij deze vijfde overnachting dichtbij een station (Wolvega) en besloot dat ik het niet zou wagen nu nog natuurgebied De Wieden in te gaan. Ik zou moeten blijven lopen en dat wilde ik mijzelf niet aandoen. De eerste twee dagen waren pittig geweest: het was toen ook in Friesland erg warm weer. Maar ik had die dagen goed gewandeld. Wel merkte ik hoe anders het was dan vorig jaar toen ik de Walk of Wisdom liep. Toen besloot ik tijdens de wandeldag hoever ik liep en overnachtte ik gewoon thuis. Nu zat ik vast aan mijn planning. En dat nekte mij uiteindelijk. Ik liep meer dan deze dagen goed voor mij was. En na thuiskomst bij een schoenenspeciaalzaak bleek dat mijn schoenen wat te ruim waren. Dat in combinatie met een flink gewicht op mijn schouders – bepakking voor 8 dagen – en de warmte dus was voldoende om mij te blesseren.

Andere verwachtingen

Vorig jaar ervoer ik de stilte en de rust in mijzelf en een fijn gesprek in mijzelf met de teksten die ik toen meenam. En ik wisselde mijn wandeldagen af met een dagje thuis aan mijn werkkamer klussen. Deze keer was het druk in mijzelf en was ik bezig mijn overnachtingsplek te bereiken en ging de tocht de volgende dag weer verder. En ik dacht met Abram in gesprek te gaan door stukjes uit Genesis onderweg te lezen. Het leek mij fijn om door hem geïnspireerd te worden! Maar ik bleef met mijn aandacht rondcirkelen bij Sarai en Hagar (Genesis 16). Vrouwen die elkaar het leven zuur maken. Vrouwen die allebei pijnlijk geraakt zijn door wat er in hun leven gebeurt.

Tegenslag

Sarai voelt zich door God uitgesloten van wat ze het liefste wil, van het moederschap. Hagar, haar slavin ziet terwijl ze zwanger is van een kind van Abram geen andere weg dan te vluchten in de woestijn.
Ze zijn allebei vrouwen die op zoek zijn naar ruimte om te zijn. Op zoek naar ruimte om gezien te worden en gewaardeerd. Op zoek naar ruimte om hun leven te leven zoals dat bij hen past. Meer zelfs nog: op zoek naar toekomst. Toekomst in het geval van Hagar voor het kind dat in haar buik zit. Aan Sarai was door God een toekomst als moeder beloofd. Maar dat kan zij bejaard als ze was – zich nauwelijks voorstellen.
Een drukte dus, die vrouwen in mijn hoofd. Vrouwen die impulsief naar elkaar reageren – elkaar negeren – mensen die pijnlijk geraakt naar oplossingen zoeken.

Gezien worden

Hagar wordt in de woestijn gevonden door een engel van de Eeuwige, van God. Die haar vertelt dat haar vernedering (door Sarai) door hem gehoord is. Zijzelf komt tot de conclusie dat ze door God gezien wordt. Er komt in haar weer ruimte. Ze ontdekt dat en krijgt weer vertrouwen in haar leven in de familie van Abram.

Heilzame confrontatie?

Soms moet je kennelijk botsen met een ander en botsen met jezelf. Tenminste: zo voelt het voor mij. De ruimte die ik zocht juist door een pelgrimsroute te gaan lopen, vond ik niet in hoe ik het zelf georganiseerd had. Het was geen vredige wandelretraite. Nee, het was een confrontatie met mijzelf en met het niet planbare. Het heeft in mij een gesprek op gang gebracht dat nog wel even doorgaat. Het stelt aan mij vragen waar ruimte is en waar een gevoel van vrede. Waar ikzelf ruimte ervaar en hoe ik daar goed mee kan omgaan, hoe ik daar zelf invloed op heb.

Aandacht geven aan ruimte

Wat het wandelen betreft betekent het dat ik dat anders ga aanpakken. Hoe weet ik nog niet precies. Maar ik vertrouw erop dat ik daar wel oplossingen voor vind. En wat het thema van mijn activiteiten voor het najaar betreft zet deze retraite-ervaring een belangrijk onderwerp op de kaart. Ik realiseer me dat ruimte een onderwerp is dat belangrijk is in het leven van veel mensen. En daar ga ik vanaf nu verder mee aan de slag. De zomeravondwandeling, de inspiratieontmoetingen, de vieringen waarin ik voorga en de flexibele digitale retraite in het najaar zullen hier allemaal mee verbonden zijn.

Annet Hogenbirk, 1 juli 2021