Zin in mijn Leven

Stel je bent dochter van iemand met status. Dochter van… Je vader zal maar iemand van aanzien zijn. Of je moeder. Ooit in mijn studietijd had ik een vriendin van wie haar vader directeur was van een groot bedrijf. Haar ouders woonden luxueus en leefden op stand. Maar mijn vriendin probeerde juist zo eenvoudig mogelijk te leven. Ze had lak aan hun positie, aan hun ‘kak’, hun leven gericht op de buitenkant. Ze voelde zich een buitenbeentje in de familie. En de familie vond het maar niks wat zij deed: theologie studeren. Dat levert niks op… Niet het grote geld inderdaad.

In een verhaal in de Bijbel (Marcus 5: 23.24, 35-43) wordt verteld over een meisje dat doodziek is. Ze is de dochter van de synagoge-overste, een man van aanzien met een eerbiedwaardige positie. Hij komt naar Jezus toe om hulp voor zijn dochtertje. Hij wil dat zij gered wordt en lééft. De situatie is op dat moment spannend.

Wat zal haar leven tot dan toe geweest zijn? Als je zelf volwassen dochter of zoon bent van een ouder met een voorname positie dan zul je daar misschien wel je ideeën bij hebben. Grote kans dat je geen fouten mocht maken, altijd aardig moest zijn en voorkomend. Er werd met hoge verwachtingen naar je gekeken. Je eigen wensen waren niet van belang. (Er zijn natuurlijk ook positieve uitzonderingen hierop.)

Ook als je ouders geen hoge positie hadden kun je het gevoel hebben dat je niet jezelf mocht zijn. Ouders en families kunnen hun kinderen met hun eigen verwachtingen zó vastleggen, dat ze geen eigen leven kunnen ontwikkelen. Zo kan het zijn dat je echt niet jezelf durft te zijn. En dat is geen leven! Je ligt als het ware op sterven: er is geen ruimte voor jouw eigenheid.

In het verhaal vraagt deze synagoge-overste – eenmaal wordt hij bij zijn naam genoemd: Jaïrus – Jezus om hulp. Hij is ten einde raad. Jezus gaat met hem mee naar huis en vervolgt deze reis met hem, ook al wordt er onderweg gemeld dat het meisje is overleden. Hij neemt drie van zijn leerlingen mee. Ze komen daar in huis aan. Hij stuurt meteen alle mensen die daar aan het weeklagen zijn weg, ook al lachen ze hem midden in zijn gezicht uit. Want hij beweert dat het meisje alleen maar slaapt!

Je kunt ‘dood’ zijn voor je omgeving en ook voor je eigen gevoel. Niet echt aanwezig zijn, geen eigen inbreng hebben en het contact met jezelf kwijt zijn. Er is geen plek voor datgene waar je voor leeft, geen ruimte voor je eigen verlangens. Mijn vriendin wist zich gelukkig in haar studietijd al los te maken uit de wurgende greep van de familie. Ze wilde zélf leven! Maar het kostte haar wel veel: de afstand tot haar ouders en familie werd steeds groter.

Ook ikzelf ben een periode ‘dood’ geweest: ik voelde geen verbinding meer met mijzelf. Ik bleef – met de verwachtingen van anderen die zich in mij hadden vastgezet – mijzelf maar doorduwen in wat ik dacht dat nodig was. En uiteindelijk merkte ik het wat dat met je doet. Dan kom je te liggen: energieloos, uitgeteld en de gang is er helemaal uit. Heftig is dat: je machteloos voelen en uitgeput! ‘Dood’.

Zo vergaat het ook het meisje in dit verhaal: ze krijgt geen ruimte om zichzelf te zijn. Ze kan niet vrij ademen. Ze stikt erin! Met de ouders en de drie leerlingen gaat Jezus naar dit – inmiddels schijnbaar dode – meisje toe. Hij pakt haar bij de hand en roept haar wakker. Hij heeft aandacht voor wie zij is en ziet haar als eigen persoon. Het is een verschil tussen dood en leven. Het is indrukwekkend als je zo’n hand krijgt toegestoken. Als er iemand is met een warme aandachtige blik die jou je leven gunt. Die je wakker roept om te zijn wie je ten diepste bent.

In het verhaal doet Jezus dat en het meisje staat meteen op en gaat lopen. Ze begint aan haar eígen weg. Haar omgeving staat er versteld van. Dat dit kán: dat zij tot leven komt. Een bijzonder verhaal dat al vele eeuwen meegaat in de verkondiging van het evangelie. Het verhaal gebeurt ook nú: ook nú zijn er mensen die een ander de hand reiken. Vrouwen en mannen die met aandacht liefde en vertrouwen voor de ander aanwezig zijn en haar/hem het leven gunnen, net als Jezus.

Rest de vraag aan onszelf:

• Ben of was ik het meisje?
• Of ben ik ook in mijn manier van doen net als Jezus?
• Misschien ben ik het wel allebei?!

Annet Hogenbirk

Dit verhaal en andere verhalen kom je tegen in 40-dagenretraite OPGEWEKT?! die vanaf 17 februari van start gaat.
Kijk voor meer informatie op: www.zininmijnleven.nl/inspiratie/retraite