Zin in mijn Leven

‘Heeft jouw verlangen een kleur?’ Gek, zo ‘n vraag? Ik kreeg hem pasgeleden toen ik meedeed aan een vierdaagse kloosterretraite. Met een groep van acht deelnemers zouden we meditatieve en creatieve momenten hebben rond het thema ‘Verwijlen bij de Bron’. Even een andere wereld betreden – de abdij van Heeswijk-Dinther met zijn vieringen – bezig zijn met hemelse zaken? Ontsnappen aan de realiteit? Of …had het wél met ons dagelijks leven te maken?

Benauwd

Van achter de computer vandaan stortte ik me op de helft van de middag – na een ritje met de auto van een half uur – in de groep. Stortte. Ja, zo voelde het. Nog helemaal in een doe-modus, in actie, snelheid, produceren zat ik daar te midden van een aantal mensen die ik niet kende, sommige wel. Een van de twee begeleiders vertelde wat het programma was. En toen gebeurde er iets in mij: ik ging op slot. Ik wilde helemaal geen programma. Ik wilde stilte en rust. Geen bijeenkomsten. Waar was ik nu verzeild geraakt? Had ik hiervoor gekozen? Ik werd er benauwd van. En dat terwijl ik zó uitgekeken had naar deze break, naar de aandacht voor mijzelf, naar stilte.

Tot rust komen

Maar stilte in jezelf komt er niet zomaar. Dat merkte ik deze keer heel goed. Ik stapte op uit het eerste meditatieve moment. Ik kon het niet hebben. Het idee van een te vol programma – ook al kon dat op onze wens worden aangepast – en onduidelijkheid over hoe lang deze eerste meditatie zou gaan duren vond ik onverdraaglijk. Ik stapte eruit en ging naar mijn kamer. Ik voelde me gefrustreerd en pakte na een tijdje mijn tekenblok en mijn olie-pastels en begon te tekenen. Rondjes te draaien, golven te trekken over het papier. Met zwart, rood, donkerblauw en paars. Er kwamen ruimtes die ik inkleurde. Er ontstond een intens geheel. Het deed mij goed om ermee bezig te zijn. Ik ordende mijn gedachten en mijn onrustige gevoelens luwden. (Lees onder de afbeelding verder).

Ruimte maken

Later die dag bespraken mijn meditatiebegeleider en ik wat er in mij gebeurde. We gingen een best lastig gesprek aan. En ik liet de tekening die ik op mijn kamer gemaakt had zien, als een illustratie van wat me bezighield. En dit gesprek leverde uiteindelijk ons allebei wat op. Ik realiseerde me hoe vol ik zat. Ik had mijn eigen rust hard nodig. En ik merkte wat zo’n programma – tenminste het idee dat ik erbij had – met mij deed. Ik mocht mijn eigen ruimte nemen en mijn eigen programma maken, zei mijn begeleider. ‘Doe wat goed voor je is!’ Ik had het zelf ook gewoon in de groep kunnen aangeven dat ik eerst tijd voor mezelf nodig had, maar die ruimte had ik nog niet genomen.

Zachtheid

De volgende dag besteedde ik aan wandelen en de getijden van het klooster. En aan het einde van de middag bespraken mijn begeleider en ik wat mijn dag me had opgeleverd. Ik was geraakt door zachtheid tijdens mijn wandelingen: zachte wind, zachte rietpluimen, zachte veertjes op de grond, wuivende takken, doorbrekend zonlicht, nieuwsgierige paarden… Ik kwam bij mijzelf terug. De aandacht voor deze zachtheid om mij heen deed ook iets met mijzelf, ín mijzelf! Maar ook was er de andere kant, merkte ik: zorgen en pijn door problemen die zich in de familie voordoen. De onmacht liet zich voelen. Míjn onmacht wel te verstaan! En in onmachtige gevoelens kun je blijven hangen. We bespraken dit en ook hoe ik mijn eigen weg kan gaan, wat ik daarvoor nodig heb.

Kleur

En mijn begeleider vroeg mij: welke kleur heeft voor jou verlangen? Een niet alledaagse vraag! Toch kostte mij het vinden van een antwoord niet heel veel tijd. Ik dacht aan mijn lievelingsbroekpak van vroeger, de kleur van mijn trouwjurk en de achtergrondkleur die ik mijn persoonlijke Christus-icoon gegeven had: turquoise! Hij vroeg mij met deze kleur aan de slag te gaan om mijn verlangen te verbeelden. Deze opdracht was aan geen dovemansoren gericht! Die avond was ik vol overgave bezig met een nieuwe pasteltekening. Ik was verbaasd welke kracht er vóór mij op mijn papier zichtbaar werd. Ik tekende een grote roos, turquoise, met mooie andere kleurtjes. En maakte er een oranje-gele achtergrond bij. De kleur die je ziet als je je ogen sluit als je in het zonnetje zit.

Kracht

Zo werd voor mij mijn eigen kracht zichtbaar. Verlangen is sterk! Het was een wissel in mijzelf toen ik contact kon maken met dat verlangen in mij. Die intense kracht. Mijn afbeelding hielp mij om bij mijzelf te blijven en om mee te doen met de meditatieve momenten in de groep. Het verhaal dat we daarbij lazen gaf mij inzichten in mijzelf. Een bewustzijn dat de kracht van Liefde in mij stroomt.

Energieker en hoopvoller

Eigenlijk wist ik het wel: ik ben al vele jaren bezig om te proberen de wereld een stukje mooier te maken. En tóch had ik deze dagen zo nodig. Om me weer op te laden. Om stil te staan bij wie ik zelf ben én waar ik mijn kracht vandaan haal. Pure zingeving kun je het noemen! Ik denk dat we allemaal van die momenten nodig hebben. Momenten om stil te staan bij wat er in jezelf leeft, maar vooral ook wat het verlangen is dat in je leeft. Dat is een Bron die stromen wil! En krijgt die de ruimte dan komt er energie vrij. Dan ga je je anders voelen: energieker en hoopvoller.

Kans

Digitale retraites zijn voor die momenten van even stilstaan een uitgelezen kans! Dat is waarom ik die inmiddels al jaren schrijf, vormgeef en er groepen bij begeleid. Om zo veel mogelijk mensen te steunen hun eigen verlangen en kracht (beter) op het spoor te komen. Hun eigen Bron (meer) te laten stromen. Dat geeft meer kleur en Liefde aan onze samenleving daarvan ben ik overtuigd.

Annet Hogenbirk, 4 november 2022

NB! Kijk voor adventsretraite Vrouwen met Lef die vanaf 27 november van start gaat op https://www.zininmijnleven.nl/retraite/vrouwen-met-lef/
Reacties zijn welkom! Via de mail of hieronder. Je krijgt een persoonlijke reactie.