Op dit moment kan ik me niet focussen op die Bron en stilte en ook niet op de vraag -where are you- Het is niet anders, ik voel me vaak eenzaam en afgesloten van het leven buiten. In beweging komen gaat moeilijker, dus ben ik veel thuis en er komt weinig uit mijn handen. Het water van de rivier zie ik voorbij stromen, zo ook mijn leven, zonder mijn geliefde. ‘Voorbij, voorbij,’ zoals in het gelijknamige boek van Claire Polak .
Beste Anneke,
Dank je voor je reactie. De ‘bron’ uit mijn gedicht roept bij jou – zo te merken – een verlangen naar boven om ook te kunnen focussen op ‘die Bron’. Mijn blog ‘Waar ben je?’ raakt je, maar je komt niet tot een antwoord op deze vraag. Het verlies van je geliefde voel je nog heftig zo te lezen (en wat ik al eerder van je gehoord heb).
Je schrijft dat je op een afstand naar je eigen leven kijkt en het water langs je ziet trekken, maar heb je niet het gevoel dat het water je ook raakt? Ik vermoed dat het ‘voorbij’niet het definitieve voorbij hoeft te zijn. Je wordt ergens toch geraakt door de beelden en vragen waar je op dit moment nog niet bij kunt. Maar dat sluimerende verlangen is wel je innerlijke kracht die ook in jou aanwezig is.
Misschien past momenteel een ander beeld van water bij jouw leven: een woeste zee waarin jij meegenomen wordt en waardoor je niet tot rust en antwoorden kunt komen. Rouw kan zo hevig golven en verstikkend zijn. Als de golven gaan liggen en het tij keert, kan je ook jouw leven weer anders gaan ervaren.
Misschien helpen deze verschillende beelden van water je bij het verkennen van hoe het nu is en kun je toch iets van hoop putten uit je eigen geraaktheid. (Die is volgens mij een teken van kracht.)
Veel sterkte gewenst!
Als ik je hierbij kan steunen dan hoor ik het graag van je. Hartelijke groet,
Annet Hogenbirk
Dank voor jouw reactie Annet,
Het beeld van de woeste zee herken ik, ik verlang naar rustige wateren.
Beste Anneke,
Probeer eens bij het beeld van de zee te blijven. Kijk wat dat bij je oproept en schrijf daarbij eens iets op voor jezelf. Laat er zijn wat er is. Tegen de golven inzwemmen is een zwaar werk.
Hopelijk helpt het je en wordt het verblijven in de golven minder zwaar.
4 gedachten over “Bron”
Op dit moment kan ik me niet focussen op die Bron en stilte en ook niet op de vraag -where are you- Het is niet anders, ik voel me vaak eenzaam en afgesloten van het leven buiten. In beweging komen gaat moeilijker, dus ben ik veel thuis en er komt weinig uit mijn handen. Het water van de rivier zie ik voorbij stromen, zo ook mijn leven, zonder mijn geliefde. ‘Voorbij, voorbij,’ zoals in het gelijknamige boek van Claire Polak .
Beste Anneke,
Dank je voor je reactie. De ‘bron’ uit mijn gedicht roept bij jou – zo te merken – een verlangen naar boven om ook te kunnen focussen op ‘die Bron’. Mijn blog ‘Waar ben je?’ raakt je, maar je komt niet tot een antwoord op deze vraag. Het verlies van je geliefde voel je nog heftig zo te lezen (en wat ik al eerder van je gehoord heb).
Je schrijft dat je op een afstand naar je eigen leven kijkt en het water langs je ziet trekken, maar heb je niet het gevoel dat het water je ook raakt? Ik vermoed dat het ‘voorbij’niet het definitieve voorbij hoeft te zijn. Je wordt ergens toch geraakt door de beelden en vragen waar je op dit moment nog niet bij kunt. Maar dat sluimerende verlangen is wel je innerlijke kracht die ook in jou aanwezig is.
Misschien past momenteel een ander beeld van water bij jouw leven: een woeste zee waarin jij meegenomen wordt en waardoor je niet tot rust en antwoorden kunt komen. Rouw kan zo hevig golven en verstikkend zijn. Als de golven gaan liggen en het tij keert, kan je ook jouw leven weer anders gaan ervaren.
Misschien helpen deze verschillende beelden van water je bij het verkennen van hoe het nu is en kun je toch iets van hoop putten uit je eigen geraaktheid. (Die is volgens mij een teken van kracht.)
Veel sterkte gewenst!
Als ik je hierbij kan steunen dan hoor ik het graag van je. Hartelijke groet,
Annet Hogenbirk
Dank voor jouw reactie Annet,
Het beeld van de woeste zee herken ik, ik verlang naar rustige wateren.
Beste Anneke,
Probeer eens bij het beeld van de zee te blijven. Kijk wat dat bij je oproept en schrijf daarbij eens iets op voor jezelf. Laat er zijn wat er is. Tegen de golven inzwemmen is een zwaar werk.
Hopelijk helpt het je en wordt het verblijven in de golven minder zwaar.