Archief van
Categorie: Blog

Een dag zonder oogst is een kale dag

Een dag zonder oogst is een kale dag

Oogsten. Als je een moestuin hebt, oogst je regelmatig. Juist in de warme maanden heb ik veel te oogsten. Ruim een week geleden oogstte ik vijf kilo bramen en vandaag plukte ik vier kilo heerlijk rijpe bramen. Vandaag ben ik blij met mijn oogst. De vorige keer niet. Waarin zit het verschil?

Bramenoogst in de moestuin.

De eerste keer had ik geen trek in oogsten. Ik kwam al aardig moe bij onze moestuin aan. Ik trof daar de eerste zwart gekleurde bramen aan: ze waren groot en oogstrijp. Maar ik was er nog niet zo blij mee. Voor mijn gevoel werd ik gedwongen ze te plukken. Doe je het niet, dan heeft dat effect op de volgende bramen. Want de eerste rijpe gaan dan schimmelen en steken de rest aan. Dus dat wil je niet. Dus dan toch maar aan het oogsten, zin of niet! Maar oogsten is niet het enige dat nodig is. Bramen zijn maar kort houdbaar, zeker als ze al flink rijp zijn. Dus ze vragen thuis ook nog wel wat aandacht. Gewoonlijk maak ik van bramen jaarlijks jam en bij de volgende pluk sap. Ik gaf van mijn eerste oogst wat aan mijn buurvrouw en was opgelucht dat ik wat minder bramen te ‘verwerken’ had. Van mijn deel maakte ik jam. De volgende dag vertelde mijn buurvrouw dat mijn bramen zo lekker waren. Pas toen realiseerde ik me dat ik niet eens de tijd genomen had om er zelf wat van te eten en er met aandacht van te proeven. Ik was in de stress geschoten doordat de oogst wat eerder was dan ik gehoopt had. Ik had er geen zin in. Maar door mijn buurvrouw realiseerde ik mij nu dat ik mezelf tekort gedaan had door alleen maar aan de ‘klus’ te denken en er niet van te genieten.

Blij

Vandaag ben ik blij met mijn oogst! Ik heb tijdens het plukken al de zeer rijpe vruchten opgegeten. Heerlijk sappig en zoet! Het maakte het oogsten tot een meditatief gebeuren. Ik voelde dankbaarheid dat de bramen zo mooi groot waren gegroeid. En ik zag er op de grond een mooie vlinder bij zitten. Ja, plukkend kom je ook altijd wel een paar leuke wantsen (geen beddenwants hoor!) tegen; die houden er ook van. Vriendelijke beestjes, mooie natuur! Het was een moment van genieten en van merken wat goed was.

Oogsten is bij je binnen laten komen

Oogsten is iets dat iedereen kan doen. Het is niet iets dat je alleen in je (moes)tuin kunt doen, maar je kunt ook oogsten in je dagelijks leven. Iedereen kan het, of zou het moeten kunnen. Je kunt lof oogsten op je werk, als je een compliment krijgt over hoe je een klus hebt geklaard. Als je een compliment bij je binnen laat komen, word je er blij(er) van. Dat kan ook aan tafel zo zijn als je lekker gekookt hebt voor een of meer anderen. Maar je hoeft niet altijd te oogsten via anderen. Je kunt ook zelf na een dag even stil worden. En nagaan hoe de dag voor je was. Wat er goed was. Waar je moeite mee had. Of wat misschien beter had gekund. Rustig kijken naar je oogst. En ook proeven van wat je hebt geoogst. Misschien was het een glimlach van iemand die je tegenkwam in het zwembad. Of kijk je met plezier naar wat je hebt opgeruimd. Of denk je met opluchting aan het rapport dat je hebt afgemaakt. Of maak je contact met het verdriet dat je voelt omdat je een geliefde mist. En erken je dat dat bij jou hoort.

Tegenhanger tegen onmacht

Ja, als je zo kijkt naar oogsten dan is het een goede tegenhanger tegen het vaak zo negatieve nieuws in de krant. Een krachtbron tegen de onmacht die je zo hevig kunt voelen als je met alle wereldproblemen geconfronteerd wordt of als je geconfronteerd wordt met problemen waarop je zo weinig invloed hebt. Als je met aandacht nadenkt en na-voelt en letterlijk of figuurlijk proeft wat er goed en waardevol was in de dag die voorbij is, kun je zomaar blij worden met of meer liefde voelen voor wie je zelf bent. Er blijken ineens zoveel mogelijkheden te zijn om te oogsten.

Voornemen

Ik neem mij voor om voortaan elke dag iets te gaan oogsten. En dan bedoel ik niet dat ik elke dag naar de moestuin ga, maar dat ik ‘s avonds even de tijd ga nemen om op de dag terug te blikken. Het proeven van de zoete bramen vind ik een aantrekkelijke en beeldende stimulans.
En jij? Ga jij ook (vaker) oogsten?

PS! Reacties welkom!

Een plek van hoop en verstilling thuis

Een plek van hoop en verstilling thuis

Zo’n plek heb je nodig. Een plek waar je even niets hoeft, een moment waarop je zelf tot stilstand komt. De stilte ervaren waarin je leeg bent en vol wordt tegelijk. Een ZIJN, voelen dat je mens bent, dat jij JIJ bent, en dat JIJ er toe doet. Ook in deze turbulente wereld. In een tijd waarin je je zo onmachtig kunt voelen, een tijd waarin oorlogen woeden in Oekraïne, Syrië en nog op veel andere plaatsen.

St. Bavokerk aan de Grote Markt te Haarlem, geschilderd in 1930

Stil zijn

Elke dag bezoek ik ín en mét mijzelf mijn plek van verstilling. Ik probeer zelf stil te worden en dat doe ik in een hoekje in mijn werkkamer waarin ik iconen heb hangen en staan en een kaars brand. En sinds kort hangt er ook het schilderij dat je hierboven ziet.
De stilte opzoeken gaat de ene dag wat gemakkelijker dan de andere. Soms zit er teveel in mijn hoofd en zit er ook nog veel onrust in mijn lijf. Het vraagt om mijn geduld. Elke dag weer. Elke dag doe ik het, een half uur lang op een vast moment. Ik zet mijn timer en steek een waxinelichtje aan bij mijn iconen-drieluik. En in deze veertigdagentijd lees ik het retraitemateriaal ‘Hem achterna’. Deze keer volg ik wat een ander voor mij geschreven heeft en schrijf ik niet zelf het retraitemateriaal (zoals ik dat gewoonlijk wel doe in de advents- en de veertigdagentijd). Ik heb nu heel bewust gekozen voor een tijd van persoonlijke inkeer vanwege wat het overlijden van mijn moeder (januari j.l.) voor mij met zich meebrengt. Ik hoef even niet creatief te zijn, maar laat mij helpen door de inspiratie van een ander.

Hulp vragen verbindt

De dag dat ik deze blog schrijf lees ik in de tekst van ‘Hem achterna’ dat ik hulp mag vragen. En dat hulp vragen niet populair is. Want wie geeft nou aan dat hij/zij iets niet kan?
Maar hulp vragen verbindt mensen juist met elkaar, bedenk ik. Het kan je toegankelijk maken voor elkaar. Tenminste, als je open staat voor elkaar. Weer dat woord ‘elkaar’. Niet alleen leven, maar samen. En daar hoef je niet voor samen te wonen met een of meer anderen. Hulpvragen kunnen zelfs inspiratiebronnen zijn voor anderen. En ze kunnen ertoe bijdragen dat je jezelf met andere ogen gaat zien.
Hulp hoef je niet alleen aan mensen te vragen, je kunt ook om hulp vragen in een gebed. Als ik dat doe – dat is een heel bewuste stap die ik niet zomaar zet merk ik – dan voel ik dat ik gevoeliger word voor een goddelijke Kracht – de Liefde – in mijzelf en dat ik de wereld om mij heen op een andere manier waarneem.

Tot stilstand komen

De laatste tijd merk ik dat ik op een bepaalde manier tot stilstand gekomen ben door het overlijden van mijn moeder. Woordeloos vraagt mijn ziel om mijn aandacht. Rouw (ook om wat niet geweest is) en ook aandacht voor nieuwe inzichten en ook voor mijn eigen vergankelijkheid is aanwezig. Door de spullen en het proces van het leegruimen van haar huis en hoe een ieder ermee omgaat – ik heb twee broers en twee zussen – word ik geraakt. Het confronteert mij er ook mee hoe wij vijven samen opgroeiden in een gezin met een vaak overbelaste moeder. En hoe ieder van ons met die ervaringen zijn of haar eigen weg gegaan is, sinds we uit huis zijn. Nu we weer samen zijn merk ik het:hoe we met elkaar omgaan en hoe de spullen uit het huis voor ieder van ons een eigen rol spelen.

Uitnodiging

Ik erfde het schilderij van de St. Bavo, de Grote Kerk in Haarlem dat je hierboven ziet. Het heeft nooit bij mijn ouders in huis gehangen. Het was na het overlijden mijn opa – die het in de jaren 30 van de vorige eeuw kocht – naar mijn oom en tante in Engeland verhuisd. Mijn oom overleed al jaren terug en afgelopen najaar mijn tante en zo kwam het schilderij weer in Nederland terug.
Ik werd de gelukkige nieuwe eigenares! Het deed al gauw op mij een appèl om het aandacht te geven: de lijst bleek beschadigd en het schilderij was flink vervuild door de jaren heen. Ik zocht een goede restaurateur en heb het de zorg laten geven die het nodig had en heb er een prachtige lijst bij uitgekozen. En nu hangt het schilderij uitnodigend in de meditatiehoek op mijn werkkamer.

Vriendelijke verstilling

Het is voor mij een beeld van verstilling: die grote stille kerk, die zacht wordt opgelicht door de zon. Enkele mensen lopen over de Grote Markt. Het is er stil. Je ziet de schaduwen op het plein. En er is een mooi bloemenperk bij het beeld van de Haarlemse uitvinder van de boekdrukkunst, Laurens Janszn Coster. Ik ken zijn naam nog uit mijn jeugd.
De grote deuren van de kerk staan open en ik stel mij voor dat ik er binnenloop en het orgel zacht hoor spelen. Er is veel ruimte en ik zie hoe het zonlicht spelend op de grond en zitplaatsen binnenvalt. Hier besef ik dat ik BEN, wie ik ben. En ervaar ik de bron van Liefde in mijzelf.

Terug naar een andere werkelijkheid

En als ik weer ‘buiten’ sta – als ik mijn meditatieve moment in mijn werkkamer weer heb afgesloten – kan ik weer de wereld in. Ik kan weer deel gaan nemen aan het leven van alledag. Ik weet weer wie ik ben – voel me verbonden met wat er in mijzelf aan gevoelens, verlangens en gedachten is – en kan de stap naar buiten weer zetten. Zo zet ik nu ook de stap naar Pasen. Op het moment dat ik dit schrijf is er voordat het Pasen is nog een Stille Week te gaan. Dat is een week waarin ik drie vieringen leiden zal tussen een groep van mensen die óók op weg zijn. Ze zoeken net als ik de kracht om weer op te staan: de Opstanding, het nieuwe Leven.

Liefde is sterker dan de dood

We zullen dat nieuwe Leven met elkaar gaan vinden. Daarvan ben ik overtuigd. De kracht van de Liefde (voor mij: God, de Bron van het bestaan) is sterker dan de dood.
Maar deze Liefde durft wél te lijden, mee te lijden. Ze ondergaat het geweld dat er in de wereld is én geeft er een antwoord op. We lezen het evangelie waarin te lezen is dat Jezus zich – in alles wat een mens kan overkomen – verbindt met ons.
Hij leeft als kwetsbare mens. Met zijn leven en sterven helpt hij ons ook om óp te staan. Hij werd opgewekt tot een nieuw Leven na de Goede Vrijdag! Het is de belofte dat de dood en het grote onrecht niet het laatste woord zullen hebben.

Gebed

God, help ons met die overtuiging te leven!
Dan zullen ook wij opstaan!

Nijmegen, 8 april 2022
Annet Hogenbirk

PS! Je bent hartelijk welkom om hieronder te reageren! Vanwege mogelijke spam wordt je reactie eerst goedgekeurd voordat hij geplaatst wordt.

iconendrieluik
Drieluik (Maria, Christus Pantocrator, Johannes de Doper) geschilderd door Annet Hogenbirk.

Kleurige meditatie

Kleurige meditatie

Nieuwe ervaringen opdoen

Als zingevingscoach ben ik gewoonlijk degene die anderen begeleid. Dat vind ik fijn om te doen, zeker het begeleiden van groepen vind ik heerlijk. Het is boeiend om Inspirerende Ontmoetingen voor te bereiden en er iets moois en persoonlijks van te maken. En voor mij is het hartverwarmend dat ik merk dat Ik deelnemers inspireer, en zij doen dat door hun eigenheid weer met mij.
Op zijn – op mijn – tijd is het ook fijn om zelf als een deelnemer aan een groep deel te nemen: lekker aanwezig voor mezelf en nieuwe ervaringen opdoen! Zo doe ik sinds het najaar ook mee aan een maandelijkse meditatiegroep. Helaas ging de sessie in januari niet door vanwege coronabeperkingen. Maar mijn meditatiebegeleidster was zo aardig om mij uit te nodigen voor een meditatiesessie alleen met haar.

Stilte

Ik kwam deze week bij haar thuis om samen in stilte te mediteren. Voor mij is stilte een baken juist in deze tijd na het overlijden van mijn moeder. Na een open uitwisseling over en weer concentreerden wij ons op het stil worden in onszelf. Zij en ik – wij – zijn een ruimte waarin de Liefde, de Bron van ons leven aanwezig is. Die Liefde is als de adem die ons tot leven wekt. Wij worden geademd. Zo mediteerden wij bezield. En zo zaten we daar beiden, allebei op een eigen bank in haar huiskamer. En ik kreeg een heel rustig beeld voor ogen: intens paars dat op verschillende plaatsen zacht oplichtte, tegen een zwarte achtergrond. Het voelde goed en vredig. Ik vond het bijzonder: ik zag maar één kleur. En er zat een trage beweging in het paars dat ik langs zag komen. Maar het was vooral de rust die ik in wat ik zag ervoer.

Kleur geven

Thuisgekomen bleef het besef bij mij dat ik iets bijzonder moois had meegemaakt. Ik wilde het graag weergeven: het beeld weer terughalen. Het hield mij bezig: wat was het nou, dat verstillende paarse beeld dat ik had gezien? Ik ging met mijn ei-tempera aan de slag, maar ik trof nog niet de kleur zoals ik die had gezien. Al schilderend associeerde ik. Was het nou juist de kleur van rouw – dat intens paars – of juist van het leven?
De volgende dag wist ik het hoe ik de kleur goed zou kunnen gaan treffen. Ik haalde mijn droge pastels tevoorschijn en werkte op de geschilderde ondergrond. Mijn voorstellingswereld kwam tot leven. Ik haalde een moment van het prachtige beeld terug dat mij tijdens de meditatie voor ogen stond. Het lukte om daar iets van weer te geven.
Het bleek nog niet klaar te zijn. Het vroeg om wat woorden. En zo ontstond een klein gedicht. Lees hier mijn gedicht Rouw

Rouw © 2022 Annet Hogenbirk 18 x 26,8 cm, ei-tempera en pastel op papier