Uitdaging

In juni heb ik meegedaan met een iconen-schilderweek in kasteel Hernen. Een prachtige locatie, een bevlogen docent: een Roemeense iconenschilder, aardige medecursisten en ikzelf die op ontdekkingsreis ging… Hier kwam ik terecht nadat ik met iemand in gesprek kwam die zelf al meer dan 20 jaar in zijn vrije tijd iconen schildert. Sinds zijn kennismaking hiermee is de icoon iets dat bij zijn leven hoort. De icoon heeft zelfs zijn huiselijke sfeer veranderd. Ik wilde wel graag meedoen met zo’n cursusweek. Ik was benieuwd of ik zelf zou kunnen komen tot de overgave aan een schilderproces, waarbij het niet gaat om je eigen expressie. Het gaat om het schrijven – aandachtig schilderen – van een icoon zoals die al eeuwen wordt geschilderd. En zo deze haar verhaal te laten spreken. Een experiment voor mijzelf dat mij in meer in verbinding bracht. Met wat of wie? Lees dat hieronder!

Aan het werk

De icoon boeit mij al jaren. Wat brengt mensen ertoe ze met veel geduld en overgave te schilderen, te ‘schrijven’ en wat doet het met hen? Ik wilde er ook eens aandachtig mee bezig zijn, mij overgeven aan deze wijze van schilderen.
En zo gebeurt het dus. Ik verzamel de benodigde materialen en penselen. En ga met de foto van een icoon en schildersaanwijzingen van start. Ik ga Maria schilderen. Maria uit een icoon van Maria en Johannes. De icoon die hen laat zien als zij de opdracht van Jezus aan het kruis krijgen om er voor elkaar te zijn (Joh. 19:25-27), elkaar te steunen en helpen een goed leven te hebben.
Het schilderen is een wonderlijk proces. Je begint met de donkere vlakken en zet er daarna lichtere lagen overheen. Dat doe je met een soepel penseel en zachte verf. Die meng je zelf door pigmentpoeder aan te maken met een eigeel-mengsel (eitempera). Je strijkt de verf over het gladde paneel dat je voorbewerkt hebt met diverse lagen kalk. Aandachtig breng je zo verschillende dunne lagen over elkaar. En op een gegeven moment ga je de details invullen. Lees verder onder de foto!

Blijvende verbinding

En er gebeurt met mij in dit proces iets bijzonders: ineens gaat dat wat ik aan het schilderen ben míj aankijken! Met een liefdevolle en geduldige blik. Er zit rust in.
Ook na een aantal weken na het schilderen merk ik: Het heeft mij zo gepakt, gegrepen dat het mij niet meer loslaat. Het is anders dan aan een gewoon schilderij werken zoals ik gewend ben. Het brengt mij in contact met de bron van Liefde. Het heeft iets tastbaars van een eeuwige waarde en van het mens-zijn. Voor mij communiceert het ook iets goddelijks. En zo ben ik met mijn eigen icoon plotseling in gesprek met God en met mijzelf. En dat is nu juist de functie van iconen die ze door de eeuwen heen hebben. Ze zijn uitnodigingen om al kijkend met God en Christus en zeker ook met jezelf in gesprek te gaan.

Mooi hoe het kan werken! Via een ontmoeting met iemand – in dit geval een gesprek met iconenschilder Piet – kom je op het spoor van inspiratie. De ander kan je zomaar helpen om zo beter je eigen weg te vinden. Ontmoetingen kunnen zo waardevol zijn met mensen die hun eigen gedrevenheid hebben, zich laten voeden door hun inspiratiebron, hobby’s, interesses en hun eigen talenten. Daarbij heeft iedere mens ook zo zijn en haar eigen vragen en verlangens. Het is zo mooi als je juist in de ontmoetingen met anderen daar zelf weer verder mee komt. Zo worden mensen meer mens en gaat de liefde meer stromen. Zo krijg je meer verbinding met jezelf, elkaar en het/de Eeuwige.

Een mooie zomer gewenst, thuis en op vakantie, met veel boeiende en verrijkende ontmoetingen!

Hartelijke groeten,
Annet Hogenbirk