De laatste jaren is er in de media steeds meer aandacht voor vormen van pelgrimeren. Bekende Nederlanders verblijven een week grotendeels in stilte in een klooster en komen zo in gesprek met zichzelf. Anderen zijn op weg naar een heilige bestemming als Santiago de Compostella of reizen waar een mysticus of inspirerend musicus gereisd heeft. Weer anderen mediteren thuis en zijn op die manier aan het pelgrimeren. Mensen gaan op weg. Ze zijn op zoek: op zoek naar rust, zichzelf, het leven, God, de liefde, naar dat wat hun bestaan de moeite waard maakt. Het kan ook zijn: voldoen aan een religieuze opdracht door het maken van een hadj naar Mekka. Het begin van een pelgrimsreis is het verlangen, wordt wel gezegd. Ik denk dat dat waar is. Je gaat op weg als je door iets getrokken wordt of iets je in gang zet. Dat geldt voor een gewone reis en zeker voor een pelgrimsreis. In het werkwoord ‘verlangen’ zit een beweging opgesloten. Je wilt iets. Er zit kracht in. Een vitale kracht die je tot keuzes brengt.

Wanneer ga jij pelgrimeren? Wanneer maak jij tijd vrij om:

• Te onthaasten
• Het stil te laten worden in jezelf
• Te luisteren naar wat er in je leeft
• Los te komen van je dagelijkse beslommeringen
• Ruimte te scheppen voor andere ideeën
• Ontvankelijk te zijn voor ontmoetingen met andere mensen
• Een andere wereld verkennen
• Ontvankelijk te zijn voor spirituele indrukken, inspirerende teksten en rituelen?

Heb je er zelf wel eens over gedacht een pelgrimsreis te maken? Waarschijnlijk ben je (nog) niet naar een pelgrimsoord als Santiago de Compostella geweest. Het heeft nogal wat voeten in de aarde zo’n reis. Misschien is dat ook helemaal niet wat je wilt. Moet je ook echt een fysieke reis maken om bij je eigen verlangen uit te komen? Of kun je ook – zoals het heet ‘innerlijk pelgrimeren’-, gewoon thuis bezig zijn met een belevingsproces waarin je een innerlijke reis maakt?