Wanneer ben je zelf goed (genoeg)?

Ik ben christelijk opgevoed met een voor mij funeste dogmatiek (geloofsleer) die mij zei dat ik niet goed was zoals ik was. Ik was volgens zondag 1 van de Heidelbergse Catechismus geneigd tot alle kwaad en niet in staat tot enig goeds. Een idee dat ik nooit heb kunnen onderschrijven. Nooit heb ik het gevoel gehad dat dat klopte en dat dat werkelijk bij het christelijke geloof hoorde. Het ondermijnt volgens mij namelijk je hele mens-zijn: dat je mag zijn wie je bent met al je kwaliteiten en ook al je gebreken. Als je ‘gewoon’ jezelf mag zijn, ben je op die manier een mooie mens en waardevol. En jezelf ben je niet in perfectie, maar met je gewone menselijke fouten, je eigen eigenaardigheden.

Calvinistische samenleving

Veel mensen worden door anderen afgerekend op wat ze niet perfect beheersen. Misschien zijn we daarmee nog steeds behoorlijk calvinistisch in onze samenleving. Je wordt beoordeeld op wat je niet (helemaal) goed doet, in plaats van wat je juist wel goed doet. En het ergste daarbij is: je gaat jezelf ook op die manier bekijken. Je bekritiseert jezelf steeds opnieuw. Alles wat je denkt en doet kan toch altijd wel iets beter?! Kritisch op jezelf zijn en voor perfectie gaan kan wel een drijvende kracht naar succes zijn. En het kan mooie resultaten opleveren. Met hoge punten slagen, wie weet wel cum laude! Een betere positie op de arbeidsmarkt krijgen. Gezien worden. Het allemaal beter voor elkaar hebben. Maar word je van voortdurend perfectionisme wel echt gelukkig?
Altijd alles maximaal goed willen doen, dus perfect: je kunt er zo rusteloos van worden. Het geeft stress en ontevredenheid. Een gevoel van nooit klaar te zijn. Wanneer is ‘goed’ ook goed genoeg? Wanneer kun je en mag je gewoon in het moment leven en dat wat IS omarmen? Er gewoon ZIJN?

Meditatie helpt

Meditatie heeft mij geleerd dat ik mijzelf mag zijn. Elke dag opnieuw de tijd en rust nemen om te ervaren wat er in jezelf omgaat – je gedachten en gevoelens en ook je onrust. Ze bekijken en ze neerleggen als een geschenk aan de Liefde (God, de Bron, het Universum), ook al zijn ze niet altijd prettig of mooi. Ik mediteer zelf elke ochtend een half uur en lees een korte (Bijbel)tekst ter inspiratie. Ik ervaar deze stiltemomenten als oases van rust, waarin ik mij steeds weer oefen me te openen voor het binnenkomen van de Liefde in mij. Mijn geloof is erdoor veranderd: het is meer gaan stromen en een kracht geworden in mijn dagelijks leven. Ik ben anders gaan kijken naar mijzelf, naar anderen en naar God. Ik geloof in God als een bron van Liefde, die mensen met zichzelf verbindt en met anderen om hen heen. Ik ben mijn eigen spiritualiteit meer gaan beleven als een liefdevolle band met de Ander, God als een mysterie, en toch ook tastbaar aanwezig in Liefde in ons bestaan. De voorbeelden van Jezus’ leven spreken mij hierin aan.

Persoonlijk verhaal

Deze blog schrijf ik persoonlijker dan gewoonlijk. Ik beschrijf deze keer mijn eigen ervaringen, omdat ik in mijn werk als coach/geestelijk begeleider en pastoraal predikant merk hoeveel mensen er tegen zichzelf aanlopen en zichzelf afbranden. Ik zie wat het aan veranderingen teweegbrengt als mijn gesprekspartners de liefdevolle aandacht binnen laten komen en ermee aan de slag gaan. De kracht die er ontstaat als je anders tegen jezelf leert aankijken is verrassend mooi. Deze geeft steeds meer Zin in het (jou/mijn) Leven!