Een week stilte

Een week stilte

Een week stilte – een echte retraite

Kortgeleden was ik zeven volle dagen op stilteretraite in een klooster in Steyl, een kloosterdorp in Limburg. Het thema van deze week was ‘Geraakt in stilte’. Even een terugblik en een blik op het hier en nu. Nu na bijna drie weken kijk ik met meer verwondering naar de bomen, hun kleuren en vorm van de bladeren. Een appel heeft sindsdien meer smaak. Ik at in het klooster vaak een appel bij het ontbijt en deed dat met volle aandacht. Hij smaakte voor mij zoeter en sappiger dan ooit! Juist door het stil te laten worden werd ik dus geraakt. Ook de twaalf andere deelnemers aan deze retraite proefden op hun eigen manier de stilte. We hadden hier dagelijks – naast de maaltijden – enkele gezamenlijke meditatieve bijeenkomsten en verder een persoonlijk begeleidingsgesprek. Verder was de tijd aan jezelf!

Plekken van stilte ook in jezelf

We zochten allemaal onze eigen plekken van stilte op om door de dag heen te mediteren. Ik vond prachtige plekken: zowel binnen als buiten: in verschillende kapellen, waaronder de kapellen van het Missiehuis onder de prachtige glas-in-loodramen en in het zacht invallende licht in de Bovenkerk. En in de optrekkende mist of heerlijk in de zon op een bankje in de kloostertuin, in het gras bij een vijver met een beeld van de Goede Herder en lopend langs prachtige spinnenwebben met parelende nevels erin. In deze retraite lukte het om op deze fysieke plekken de stilte te vinden, maar ook een plek in mezelf te vinden om stil te zijn. Ik kreeg ruimte om het stil te laten worden in mezelf. De natuur kwam in haar puurheid veel meer bij mij binnen. Geraakt werd ik door de rust die spinnen hadden, hangend in hun web, nadat ze daar druk aan gewerkt hadden. Ik genoot van prachtige taxustwijgen, bomen en bloemen in de kloostertuinen en in de botanische tuin!(Tekst gaat onder de foto verder).

Vragen

In die stilte kwamen er vragen in mij naar boven, waaronder deze: Waarom doe ik de dingen, zoals ik ze doe? Het werd een verkenning van mijzelf van datgene waar ik heel blij mee ben, maar ook van dat waar ik verdriet voel. Het bracht mij mooie inzichten: liefdevol kijken naar wie ik zelf ben, het mooie in mezelf kunnen ervaren. En iets onverwachts: ook de tranen – die bij mijn diepten horen – kon ik verwelkomen als goed.
Plotseling stond ik voor vragen richting mijn eigen geloof, mijn geloof in een God als een bron van Liefde. ‘Stel dat het allemaal niet waar is?! Waar ben ik dan als gelovige mens mee bezig?’ Ik merk dat daar geen stellig antwoord op is. Toch, als ik naar mijn leven kijk, voel ik me hoe dan ook verbonden met een kracht van Liefde. Een bron die in mij stroomt – een sterke overtuiging: ‘Het kan anders!’ Een verbondenheid met het streven naar Leven met een hoofdletter. Daar aanwezig willen zijn waar mensen van zichzelf verwijderd zijn, niet van zichzelf kunnen houden, waar ze gekwetst zijn en lijden aan een diepe eenzaamheid. Liefdevol aanwezig willen zijn waar het leven niet perfect is, maar meer glans kan krijgen. En zelf kreeg ik in de stilte van deze week ook meer glans.

Weer aan het werk

Na deze retraite gingen we weer gewoon ons dagelijks leven in. Mensen om mij heen voelden voor mij ineens als snel en druk. Ze gaven de indruk geen tijd te hebben om even uit te blazen. Ik neem mij voor om meer dan ik al deed de stilte dagelijks een plekje in mijn dag te geven. Het is voor mij de basis voor zin in mijn dagelijks leven. Zin in alle betekenissen!

Reacties zijn gesloten.